Έλενα: Φτάνουμε; Νίκος: Τον βλέπεις εκείνο τον ουρανοξύστη; Έλενα: Ποιον απ’ όλους; Νίκος: Εκείνον τον στριφογυριστό; Έλενα: Πωπω φοβερός! Νίκος: Έλα λίγο ακόμη έμεινε! Έλενα: Αυτό είπες και πριν μισή ώρα! Νίκος: Πού πας; Έλενα: Δεν περπατάω άλλο! Νίκος: Και τι θα κάνεις: Ελένη: Θα περιμένω το καραβάνι. Νίκος: Ποιο καραβάνι; Έλενα: Των 8:10.. Τόσες καμήλες εδώ κάποια θα περάσει να μας πάρει! Ααα να μια! Νίκος: Μα αυτό είναι ταξί! Οφθαλμαπάτες έχεις; Έλενα: Δε φταίω εγώ το ίδιο χρώμα έχουν! Νίκος: Και τρέχουν λίγο παραπάνω! Έλενα: Σε πληροφορώ ότι οι καμήλες μπορούν να τρέξουν μέχρι και με 65χλμ/ώρα! Νίκος: Με εσένα πάνω; Έλενα: Μη νομίζεις πως έτσι θα μου κόψεις την όρεξη! Νίκος: Δε νομίζω πως θα καταφέρω ποτέ κάτι τέτοιο! Έλενα: Δίκιο έχεις! Νίκος: Δίκιο έχω αλλά πού να το βρω! Έλενα: Είπες κάτι; Νίκος: Πού να πω ότι πάμε στον οδηγό; Έλενα: Τον βλέπεις εκείνον τον ουρανοξύστη; … 

“ξεπρόβαλαν οι πρώτοι ουρανοξύστες”

Το ροχαλητό του μπροστινού (Βλέπε 12 είδη ανθρώπων που συναντάμε στο αεροπλάνο), μας είχε ξυπνήσει για τα καλά, αρκετή ώρα πριν φτάσουμε στο Ντουμπάι. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να πάρουμε μια μικρή γεύση της πόλης από ψηλά, καθώς ο ήλιος έριχνε τις πρώτες του ηλιαχτίδες. Και ξαφνικά πίσω από τη θολούρα της άμμου (μόνιμο φαινόμενο στην πόλη), ξεπρόβαλαν οι πρώτοι ουρανοξύστες! Είναι μαγικό. Από εκεί που βλέπεις μόνο έρημο ξεπετάγονται ουρανοξύστες και ξαφνικά Ο ουρανοξύστης, αυτός που κλέβει κατευθείαν όλα τα βλέμματα και μπορείς να τον δεις από παντού. Όμως δεν έφτασε ακόμη η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτόν αφού προσγειωνόμαστεεεεε (μπουπ). Μα καλά αυτός ούτε με το τράνταγμα δεν ξύπνησε;

Μετά την προσγείωση και καθώς ταξιδεύαμε με το τρένο για να φτάσουμε στις πύλες του αεροδρομίου(!!!), είδαμε κάτι που δεν το είχαμε ξαναδεί. Ένας ήλιος κατακόκκινος να ανατέλλει από την έρημο και να ζωγραφίζει τον ουρανό με μοναδικά χρώματα! Ακόμη δεν είχαμε ανοίξει τα μάτια μας και το Ντουμπάι μας καλωσόρισε με τον πιο όμορφο τρόπο..

Ο ήλιος είναι βασικό στοιχείο της πόλης, αφού δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τον ουρανό. Και πώς θα μπορούσε, όταν το καλοκαίρι έχει μέση θερμοκρασία 38°C και τον χειμώνα 26°C! Βέβαια εμείς τη βροχούλα μας τη φάγαμε ακόμη και εκεί, αλλά τέλος πάντων. Ο μήνας που διαλέξαμε ήταν φυσικά ο Δεκέμβριος αφού οι θερμοκρασίες τη θερινή σεζόν είναι ανυπόφορες. Γι’ αυτό άλλωστε ο χειμώνας θεωρείται η καλύτερη περίοδος να το επισκεφτείς.. Γιατί μπορείς να κινηθείς άνετα, χωρίς τον κίνδυνο θερμοπληξίας! Και να πω την αλήθεια το είχα καημό να κάνω μπάνιο στη θάλασσα Χριστουγεννιάτικα.. Αυστραλία ήταν το όνειρο μου, αλλά έπεφτε λίγο μακριά! Ποιος ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον; Μεγάλα Tip: α) Πάρτε μαζί σας αντηλιακό προσώπου (καθημερινή χρήση) & σώματος για την παραλία, ο ήλιος καίει! β) Όσο κι αν σας φανεί παράξενο το ζακετάκι κάποια βράδια είναι απαραίτητο, βάλτε το στην τσάντα σας! Ν: Όχι εδώ τα Tips! Έχουμε ολόκληρη κατηγορία.. Ε: Καλέ άσε με να σώσω τους ανθρώπους!

“Πεσμένο σαγόνι, αααα, ουου, ουααου και όλα τα σχετικά”

Οι πρώτες εντυπώσεις από την πόλη μπορούσαν να γίνουν εύκολα κατανοητές από τις αντιδράσεις που ήταν χαραγμένες στα αγουροξυπνημένα πρόσωπά μας και από τα επιφωνήματα θαυμασμού! Πεσμένο σαγόνι, αααα, ουου, ουααου και όλα τα σχετικά. Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι πόνεσε ο αυχένας μας με το να κοιτάμε τα πανύψηλα κτίρια και να προσπαθούμε να εστιάσουμε στα δεκάδες Super cars, που περνούσαν σαν σφαίρες από μπροστά μας. Πού να φανταστώ ότι έτσι θα περνούσαν και οι μέρες του ταξιδιού. Και να πεις ότι καθίσαμε λίγες; 9 γεμάτες μέρες αφιερώσαμε στο Ντουμπάι, αλλά ευτυχώς γνωρίσαμε -σχεδόν- τα πάντα!

Ανεβήκαμε στον 124 όροφο του Burj Khalifa, περάσαμε ένα απίθανο βράδυ στο μοναδικό επτάστερο ξενοδοχείο του κόσμου, το Burj al Arab, παίξαμε στο παγκόσμιο χωριό και χαθήκαμε στους κήπους των θαυμάτων. Αφού ξεποδαριαστήκαμε στο τεράστιο εμπορικό (Dubai Mall) βγήκαμε στην “αυλή” του και παρακολουθήσαμε τα πιο παιχνιδιάρικα σιντριβάνια του κόσμου, που χόρευαν υπό τους ήχους κλασικής, ποπ και αράβικης μουσικής. Περάσαμε αρκετές ώρες στο φωταγωγημένο Donwtown, βουτήξαμε στην JBR παρέα με καμήλες και ζαλιστήκαμε από τη χλιδή στη Μαρίνα του Ντουμπάι. Μερικά ακόμη από τα μέρη που ξεχωρίσαμε στην πόλη είναι το αραβικό resort Madinat Jumeirah, το θεματικό εμπορικό Battuta και οι παραδοσιακές αγορές με τα μπαχαρικά και τον χρυσό. Τόσο παζάρι ο Νίκος δεν έχει ξανακάνει στη ζωή του. Ν: Ούτε ένα Abra boat (παραδοσιακή αραβική βάρκα) δε σου έφτανε για να γυρίσουμε πίσω. Ε: Υπερβολικός! Τι πήρα πια; Μερικά πιπέρια, κάτι σοκολατάκια από γάλα καμήλας, μερικές πασμίνες, δυο τρεις κούπες.. ένα.. Δε με παίρνει να πω άλλα οπότε συνεχίζω την ιστορία..

“μια πόλη αντιθέσεων”

Από τις πρώτες κιόλας μέρες είχαμε καταλάβει γιατί το Ντουμπάι δεν είναι μία πόλη φιλική σε όσους θέλουν να την περπατήσουν. Με τις αποστάσεις να είναι τεράστιες και κάθε οικοδομικό τετράγωνο να θέλει τουλάχιστον 20 λεπτά περπάτημα, καταλάβαμε πως τίποτα δεν είναι κοντά, παρόλο που φαίνεται! Να φανταστείτε από το ξενοδοχείο μας βλέπαμε τόσο κοντά το Burj Khalifa που νόμιζες ότι θα περάσεις τον δρόμο και θα μπεις μέσα! Εγώ είμαι που τα λέω; 25 λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσουμε και ούτε μισό στέγαστρο για να ξαποστάσεις στη σκιά. Ξανά περπάτημα δεν έχει, ταξί και πάλι ταξί! Άσε που τα βρίσκεις παντού, έξω από το ξενοδοχείο, από εμπορικά, από καταστήματα, στον δρόμο.. Με το πετρέλαιο να κοστίζει 0.40€/λίτρο και την ταρίφα να ξεκινάει από 1.1€ το ταξί είναι ο καλύτερος τρόπος για να μετακινηθείς στην πόλη. Βέβαια ας μην υποτιμάμε και το μετρό που μας ξελάσπωσε ουκ’ ολίγες φορές, μεταφέροντάς μας από τη μία μεριά της πόλης στην άλλη ή αλλιώς από τον έναν κόσμο στον άλλον.

Το Ντουμπάι μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πόλη αντιθέσεων αφού γύρω από το Creek υπάρχουν οι γειτονιές που δε θυμίζουν σε τίποτα το Downtown, τη χλιδή του Jumeirah Palm και άλλων περιοχών. Στη γειτονιά Al Bastakiya εκεί από όπου ξεκίνησε το Ντουμπάι είδαμε μία άλλη πόλη, στην οποία οι κάτοικοι σκέφτονται ποιο θα είναι το πιάτο της επόμενης ημέρας και όχι το επόμενο τους Super Car. Εκεί γνωρίσαμε και την πραγματική κουλτούρα του αραβικού εμιράτου. Mέσα από ένα εξαιρετικό τουρ στο πολιτιστικό κέντρο του Σεΐχη μάθαμε για τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμά τους, την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και φυσικά τις τοπικές σπεσιαλιτέ.

“μια νύχτα στην έρημο”

Ν: Πωω τι μου θύμισες τώρα; Μαγειρευτά με ανατολίτικα μπαχαρικά, κοκκινιστό κρέας με ρύζι, πίτες, χούμους, φαλάφελ, κεμπάπ, τσάι, χουρμάδες. Ε: Εγώ θα πω τίποτα; Ν: Δε νομίζω να έμεινε κάτι.. Ε: Ε βέβαια αφού τα καταβρόχθισες όλα! Λογικό βέβαια αφού η τοπική κουζίνα διαθέτει πολλές νοστιμιές, ενώ στηρίζεται στο κρέας και το γάλα καμήλας. Για ακόμη μια φορά προτιμήσαμε μη κοσμικές περιοχές όπως η Al Fahidi, η Al Karama, και η Al Muraqqabat, για να δοκιμάσουμε παραδοσιακά πιάτα και γλυκά από τα χέρια των ντόπιων. Η πόλη όμως διαθέτει σχεδόν όλες τις κουζίνες του κόσμου, αφού κάποιοι από τους πιο γνωστούς σεφ έχουν πάρει μεταγραφή στα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία του Ντουμπάι. Όσο για ΄μας να πούμε την αμαρτία μας ποτέ δε φανταζόμασταν ότι θα γευτούμε τόσο νόστιμες ελληνικές γεύσεις μακριά από την Ελλάδα, όμως ο Ηλίας και η Ευαγγελία μας χάρισαν ένα μυθικό γεύμα!

Αν και είχαμε γεμίσει ήδη με αρκετές εμπειρίες δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε από το Ντουμπάι χωρίς να κάνουμε σαφάρι και να περάσουμε έστω μια νύχτα στην έρημο. Τι να πρωτοπώ τώρα; Ότι κολλήσαμε με το τζιπ στην άμμο(!) και σκάβαμε για να ξεκολλήσουμε, ότι ο Νίκος τούμπαρε με το Quad-bike στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον, ότι φτερνίστηκε μια καμήλα πάνω μας την ώρα που βγάζαμε selfie, ή ότι πάγωσα μέσα στη νύχτα; Για να μην σας πω για το σόου με τις φωτιές και τους χορούς, τις ατέλειωτες συζητήσεις με το Sufi και το πρωινό ξύπνημα των 6 για να απολαύσουμε το μοναδικό θέαμα της ανατολής. Τώρα που τα σκέφτομαι, ό,τι και να σας πως είναι λίγο μπροστά στην περιπέτεια που ζήσαμε και τις εικόνες που βάλαμε στις βαλίτσες μας.

Το εμιράτο του Ντουμπάι, άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει και να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αγαπητούς προορισμούς. Παλιότερα ήταν μια τεράστια δύναμη στον χώρο του πετρελαίου, που χρόνο με το χρόνο άρχισε να στερεύει. Δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια όμως. Επένδυσαν και επενδύουν στον luxury τουρισμό. Γι’ αυτό άλλωστε όλη η πόλη μοιάζει με ένα ατελείωτο εργοτάξιο! Παντού χτίζονται ουρανοξύστες, πάρκα, εμπορικά, βίλες, χώροι δραστηριοτήτων και ό,τι άλλο βάλετε στο μυαλό σας. Ακόμη και στους ήδη τελειωμένους ουρανοξύστες υπάρχουν γερανοί με την προοπτική να ψηλώσουν κι άλλο! Ο οικοδομικός οργασμός που επικρατεί στην πόλη μεταφράζεται φυσικά σε πολλές νέες θέσεις εργασίας, αλλά και σε αύξηση του τουρισμού.

“Ωωω κοίτα, υπάρχουν καμήλες και στον ουρανό”

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας αφιερώσαμε επίσης μία μέρα στο πιο πλούσιο από τα 7 εμιράτα, το ανερχόμενο Άμπου Ντάμπι. Η πόλη βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο τουριστικό επίπεδο, αλλά αξίζει να αφιερώσετε 1 μέρα για να την γνωρίσετε. Και να θυμάστε πως στο Άμπου Ντάμπι ό,τι λάμπει.. Είναι χρυσός!

Φεύγοντας αναφώνησα “Ωωω κοίτα, υπάρχουν καμήλες και στον ουρανό”. Δεν ξέρω αν οι σχηματισμοί από σύννεφα έμοιαζαν τόσο πολύ με καμήλες.. ή μήπως είχαν αποτυπωθεί τόσο καλά στο μυαλό και τα μάτια μου που τις έβλεπα παντού! Ποιος ξέρει; Το μυστήριο θα λυθεί μόνο αν ξαναγυρίσουμε..! Ν: Σε κάθε προορισμό όλο και κάτι σκαρφίζεσαι για να γυρίσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον! Τον Θεό σου δεν έχεις.. Ε: Τον έχω, κάθεται δίπλα μου! Ν: Είσαι μια μαλαγάνα. Καλαααα θα δούμε! Ε: Γιούπιιιιι.. Ντουμπάι See you soon!