Ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Βάλαμε τα καλά μας, (κάτω από τις ζακέτες, τα μπουφάν και τα κασκόλ φυσικά), φορέσαμε τα γιορτινά μας καπελάκια και ξεχυθήκαμε στους δρόμους παρέα με ένα ποτήρι ζεστό κρασί. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει από νωρίς στις πλατείες. Mπάντες, dj και ορχήστρες έπαιζαν ήδη τις πρώτες νότες και σκορπούσαν το κέφι στους περαστικούς. Τα μαγαζιά ετοίμαζαν τα γιορτινά τραπέζια και γυάλιζαν τα ποτήρια για τις σαμπάνιες. Οι μυρωδιές από τις καντίνες τραβούσαν σαν μαγνήτες μικρούς και μεγάλους. Η πόλη φωτίστηκε και τα πρώτα πυροτεχνήματα άρχισαν να χρωματίζουν τον ουρανό, συμπληρώνοντας τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Όλοι είχαν αρχίσει να χορεύουν. Έξω από την όπερα έπαιζε η τελευταία πράξη της Νυχτερίδας και εμείς τρέχαμε για το Δημοτικό Μέγαρο, όπου στριμωχτήκαμε και αγκαλιαστήκαμε. Και ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα 5.. 4.. 3.. 2.. 1…
Το 2016 ήταν μια δύσκολη χρονιά για εμάς και θέλαμε να κλείσει με όμορφες αναμνήσεις. Έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε τις τελευταίες του στιγμές σε έναν από τους πιο must πρωτοχρονιάτικους προορισμούς, τη Βιέννη. Η Αυστριακή πρωτεύουσα μας υποδέχτηκε έτσι όπως ακριβώς την περιμέναμε. Σαν αυτοκράτειρα, με ένα υπέροχο λαμπερό φόρεμα και ένα αριστοκρατικό ύφος. Άλλοτε απόμακρη, άλλοτε πιο προσιτή τόσο όσο να σε κάνει να αισθανθείς άνετα, ως καλεσμένος της. Οι δρόμοι και οι πλατείες έμοιαζαν με τεράστιες σάλες έτοιμες να φιλοξενήσουν συναυλίες, βασιλικά βαλς και φολκλορικούς χορούς, ενώ εκλεκτά εδέσματα και ποτά προσφέρονταν άφθονα στους υπαίθριους μπουφέδες, που είχαν στηθεί γύρω τους. Ήταν άλλωστε η τελευταία δεξίωση που έδινε για το χρόνο και έπρεπε όλα να είναι στην εντέλεια.
“Κοσμοπολίτικη, απαστράπτουσα, αριστοκρατική, κομψή…”
Με ή χωρίς στολίδια, θα τη δείτε να καθρεφτίζεται στον “γαλάζιο Δούναβη” καμαρώνοντας για τους τίτλους που έχει κερδίσει στο πέρασμα των χρόνων. Κοσμοπολίτικη, απαστράπτουσα, αριστοκρατική, κομψή και καλλιεργημένη είναι μερικοί χαρακτηρισμοί που επιβεβαιώνει κάθε στιγμή. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται να έχει μείνει σε μια άλλη εποχή, πιο παραδοσιακή και συντηρητική. Με ψηλά, ογκώδη και επιβλητικά κτίρια, παλάτια, αρχοντικά και επαύλεις, που σε συνδυασμό με την μπαρόκ αρχιτεκτονική και διακόσμηση, μαρτυρούν την υπερβολή και την πολυτέλεια που υπήρχε κάποτε στη βασιλική Βιέννη. Περιπλανώμενοι όμως στις γειτονιές της δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως έχει καταφέρει, και μάλιστα άρτια, να συνδυάσει αυτήν την παράδοση με την καθημερινή, μοντέρνα πια ζωή, χωρίς να αλλοιώσει το παρελθόν της.
Η Βιέννη έχει να επιδείξει έναν εκπληκτικό αριθμό αξιοθέατων, με τα περισσότερα από αυτά να βρίσκονται συγκεντρωμένα στο κέντρο της. Μουσεία και πινακοθήκες με παγκοσμίου ενδιαφέροντος έργα τέχνης και συλλογές, σπίτια και αγάλματα σπουδαίων καλλιτεχνών, αλλά και εκκλησίες με εξαιρετική αρχιτεκτονική. Τις εντυπώσεις βέβαια κλέβουν τα αυτοκρατορικά ανάκτορα με την απίστευτη χλιδή, τα σκαλιστά έπιπλα, τις πορσελάνες, τα πλουμιστά φορέματα, τα απέραντα δωμάτια και τους αχανείς κήπους. Όπου και να γυρνούσαμε βρίσκαμε ένα παλάτι. Παλάτι μικρό, παλάτι μεγάλο, παλάτι εξοχικό, παλάτι για τον αυτοκράτορα, για τους συγγενείς του, για τους φίλους του.. όλη η πόλη ένα παλάτι. Και μετά απορούσε ο καημένος ο Νίκος που φώναζα “Εγώ πότε θα γίνω πριγκίπισσα;”, μασουλώντας ένα σοκολατάκι με την μορφή της Σίσσυ. Σουρεαλιστικό σκηνικό!
Άλλο πάλι και αυτό. Η Σίσσυ υπήρχε παντού. Σε μπλουζάκια, καπέλα, ομπρέλες, λικέρ μέχρι και παντόφλες! Τέτοια μανία που έχουν με την πριγκίπισσα δεν την έχω ούτε εγώ με το φαγητό. Μίλησε κανείς;! Εδώ που τα λέμε βέβαια η βιεννέζικη κουζίνα δε μας άφησε παραπονεμένους. Βασισμένη στο κρέας και τις σάλτσες, μας πρόσφερε πολλές επιλογές για να γευματίσουμε. Λαχταριστά σνίτσελ τηγανισμένα με βούτυρο, γεμιστά λουκάνικα με τυρί, σούπες και ζουμερά παϊδάκια, σερβίρονταν ακόμη και στα πιο χλιδάτα εστιατόρια. Τη “λάιτ” διατροφή μας συνόδευαν τοπικές μπύρες και κρασιά, που ομολογουμένως δεν περιμέναμε να μας αρέσουν τόσο, ενώ το glühwein είχε γίνει προέκταση του χεριού μας. Ααα οι αδυναμίες δεν κρύβονται..
“Ωωω εσύ το βιολί σου!”
Η αλήθεια είναι πως το φαγητό και το ζεστό κρασί δεν ήταν οι μόνοι πειρασμοί στους οποίους υποκύψαμε. Η Βιέννη εκτός των άλλων φημίζεται για τον καφέ, τις μοναδικές σοκολάτες και τα παραδοσιακά της γλυκίσματα. Ε: Αχ! γι΄ αυτό τη λένε πόλη των ονείρων. Γιατί έχει παντού υπέροχα γλυκά! Ν: Νομίζω πως ο χαρακτηρισμός οφείλεται στον Φρόυντ! Ε: Μη μου χαλάς το όνειρο! Και να ήθελε δηλαδή δε μπορούσε γιατί τα αφράτα κέικ, οι φρεσκότατες τούρτες, τα νόστιμα στρούντελ, οι κρέπες και οι σοκολάτες κοσμούσαν τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων. Απ΄ όλα αυτά πάντως ξεχωρίσαμε τη διάσημη τούρτα Sachertorte, το Apfelstrudel, τα Kaiserschmarren και φυσικά την υπέροχη, πηχτή σοκολάτα βιενουά. Γεύσεις που ηχούσαν σαν κλασική μουσική στον ουρανίσκο. Ν: Εεε.. δε θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά αυτό που ηχεί στ’ αυτιά μας είναι ο Στράους. Ε: Ωωω εσύ το βιολί σου!
Την περίοδο που την επισκεφτήκαμε έμοιαζε ολόκληρη με ένα τεράστιο κονσέρτο. Από την περίφημη όπερα μέχρι τις πιο μικρές πλατείες, οι ορχήστρες έπαιζαν μελωδίες γνωστών συνθετών που μεγαλούργησαν στη Βιέννη. Στράους, Μότσαρτ, Μπετόβεν και Σούμπερτ συνόδευαν τον καφέ, το γεύμα ακόμη και τις βόλτες μας, κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο μαγική. Στην γενέτειρα της μουσικής όμως δε χορέψαμε μόνο βαλς, αφού τα bar που διασκεδάζουν οι Βιεννέζοι υπό τους ηχούς της ποπ, ροκ, τζαζ δεν μας άφησαν ασυγκίνητους. Στην πόλη επίσης, διοργανώνονται μουσικά φεστιβάλ και συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες, ενώ τα θέατρα και οι κινηματογράφοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της βιεννέζικης κουλτούρας.
“Η καλύτερη πόλη στον κόσμο..”
Κάτι ακόμη που μας έμεινε από τη Βιέννη, εκτός από τα σοκολατάκια του Mozart που βάλαμε στη βαλίτσα, ήταν η ποιότητα ζωής των κατοίκων. Ν: Πόσα πήρες πια και δεν κλείνουν αυτές οι βαλίτσες; Ε: Ωωχ, άφησε με να συνεχίσω και τα τρώμε στο σπίτι αυτά.. εεε τα λέμε στο σπίτι αυτά, ήθελα να πω! Λοιπόν που είχα μείνει; Α ναι! Όλα έμοιαζαν να λειτουργούν ρολόι, η πόλη ήταν καθαρή, τα μέσα συγκοινωνίας πάντα στην ώρα τους, ενώ νιώθαμε ασφαλείς ακόμη και τις βραδινές ώρες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως εδώ και αρκετά χρόνια η Βιέννη ψηφίζεται ως η καλύτερη πόλη στον κόσμο για να ζήσεις.
Το μόνο που μας έλειψε ήταν το λευκό πέπλο, ούτε μία νιφάδα δεν έπεσε, ενώ ο ήλιος μας τύφλωνε από τις πρώτες πρωινές ώρες. Αν και είναι δημοφιλής χειμερινός προορισμός, πολλοί επιλέγουν να την επισκεφτούν την άνοιξη, όταν όλα είναι ανθισμένα, οι κήποι ζωντανεύουν, ενώ ο καιρός ευνοεί τις εξορμήσεις. Για κλείσιμο δεν έχουμε να πούμε πολλά, αφού η Βιέννη όπως και κάθε πόλη κράτησε ένα κομμάτι από την ταξιδιωτική μας ζωή. Αν είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχουν οι στιγμές, οι ήχοι, οι μυρωδιές, και φυσικά οι περιπέτειες που ζήσαμε σ’ αυτήν! Έτσι απλά, λιτά και όμορφα με λίγο σαμπάνια, λίγο Μότσαρτ και τ’ αγόρι μου, μας υποδέχτηκε ένα νέο, αισιόδοξο έτος..
? Καλή χρονιά!! ?
