Νίκος: Λοιπόν άκου ποιο είναι το σχέδιο.. Μπαίνουμε στο Palazzo Pitti, τρέχουμε στους κήπους Boboli, διασχίζουμε το μυστικό πέρασμα, περνάμε στην Uffizi, βλέπουμε και λίγο Μποτιτσέλι, συνεχίζουμε στο Palazzo Vecchio, βρίσκουμε τον πίνακα του Βαζάρι, ψάχνουμε τη μάσκα του Δάντη και μετά τρέχουμε στον καθεδρικό, για να λύσουμε το μυστήριο όπως ακριβώς στην ταινία “Inferno”. Έλενα: Ναι μάλιστα.. Δε θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά το μόνο σχετικό με Inferno που θα “λύσω” είναι μια πίτσα ινφούρνο! Νίκος: Πάμε στην πόλη της Αναγέννησης, των τεχνών και του μυστηρίου και εσύ πάλι το φαΐ σκέφτεσαι; Έλενα: Πάμε στην πόλη της πίτσας, του παγωτού και της μακαρονάδας. Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ;! Πάντως αν θέλεις μπορώ να συμβιβαστώ και να τα συνδυάσω! Νίκος: Μπορώ να κάνω και αλλιώς;! Έλενα (φατσούλα πονηρή): Μάλλον όχι!
“Το κρασί αναβλύζει από παντού”
Έτσι, με τα δικά του όνειρα ο καθένας, ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης, τη μαγευτική Φλωρεντία! Η γνωριμία με την πόλη θα αργούσε λίγο παραπάνω καθώς ο δεύτερος σταθμός του ταξιδιού -αφού προσγειωθήκαμε στην Μπολόνια– ήταν η επαρχία της Φλωρεντίας και πιο συγκεκριμένα το κράσο-κρατούμενο Κιάντι (Chianti). Το απίθανο Fiat Cinquecento (500) που νοικιάσαμε μας μετέφερε με στιλ και ιταλική φινέτσα στο μέρος όπου το κρασί αναβλύζει από παντού! Μέσα από χωματόδρομους, ανάμεσα από κυπαρίσσια και δίπλα από ατελείωτους αμπελώνες, βλέπαμε να ξεδιπλώνεται όλη η ομορφιά της Τοσκάνης, που τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για αυτήν. Ένα οινο-τουρ μπορεί να μην έφτανε για να γνωρίσουμε κάθε σπιθαμή της, ήταν όμως αρκετό για να μάθουμε μέρος της ιστορίας του τόπου, να βγούμε μερικές φωτογραφίες (όπως αυτές) και να δοκιμάσουμε δεκάδες γεύσεις κρασιών. Επειδή όμως ο Νίκος οδηγούσε, έπινα και τα δικά του ποτηράκια, οπότε μπορείτε να φανταστείτε λίγο πως βγήκα από το τουρ.. Ναι ναι τραγουδώντας..
“Πιες τη ζωή σαν το κρασί και μην ρωτάς την ώρα
Ζούμε μονάχα μια φορά βάλε φωτιά στο τώρα! Χεχε.. Χικ!”
Ευτυχώς το μόνο που “πήρε φωτιά” ήταν το αμαξάκι μας, που έτρεχε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30χλμ/ώρα, μέσα από τα γραφικά χωριά της Τοσκάνης, για να καταλήξουμε στην πόλη με τον δεύτερο πιο γνωστό πύργο στον κόσμο, στην Πίζα. Φτάνοντας στην πλατεία των θαυμάτων το βλέμμα μας έπεσε κατευθείαν πάνω στον ξεχωριστό κεκλιμένο πύργο, που θέλοντας και μη κλέβει την παράσταση. Είναι τόσο εντυπωσιακή η κλίση που έχει, αφού για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε μήπως έφταιγε το τοσκανικό κρασί! Αν και είναι μικρή πόλη, δε δυσκολευτήκαμε να ξεφύγουμε από τις ορδές των τουριστών και να τριγυρίσουμε στα σοκάκια της, στον Άρνο, στις μικρές τις πλατείες και να γευτούμε τοπικές γεύσεις. Βέβαια τo σάντουιτς με πορκέτα και το δροσιστικό gelato που φάγαμε έκανε δύσκολη την ανάβαση στο διάσημο καμπαναριό, όμως ήταν πεντανόστιμα και χορταστικά. Αφού περάσαμε λίγες ακόμη ευχάριστες ώρες βγάζοντας και τις καθιερωμένες-γνωστές φωτογραφίες, βάλαμε ξανά μπρος το Φιατάκι μας και ξεκινήσαμε για Φλωρεντία, αυτή τη φορά από τη γνωστή autostrada!
“Γίναμε ένα με τους Viola”
Το πρώτο πράγμα που θα περίμενε κάποιος να κάνουμε στην πόλη, είναι μια μικρή περιήγηση στο ιστορικό της κέντρο, ή μια δοκιμή gelato, ή έστω μια βόλτα στην Ponte Vecchio βρε αδερφέ. Όοοοχι.. Αυτή τη φορά προτιμήσαμε να έρθουμε πρώτα σε επαφή με ντόπιους, να μάθουμε την κουλτούρα τους, τις συνήθειές τους και να ακούσουμε την υπέροχη γλώσσα τους. Γι’ αυτό παρακολουθήσαμε έναν αγώνα.. ποδοσφαίρου! Έτσι μέσα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, γίναμε ένα με τους “Viola” και περάσαμε ένα αξέχαστο φλωρεντίνικο βράδυ. Αν και όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.. για εμάς άρχιζαν κάποια άλλα, καλύτερα! Είχε έρθει επιτέλους η ώρα για να ανακαλύψουμε τη Φλωρεντία!
Η πόλη των Μεδίκων μας υποδέχτηκε όπως ακριβώς την περιμέναμε.. όμορφες γειτονιές, έντονο μεσογειακό ταπεραμέντο και έναν εσπρέσο στο χέρι! Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ο καιρός ήταν δίκαιος, αφού τις περισσότερες μέρες είχε ήλιο και ζέστη, ενώ μόνο μιάμιση μέρα έβρεχε ασταμάτητα! Αυτό βέβαια δεν μας πτόησε καθόλου αφού στη Φλωρεντία υπάρχουν τόσα μουσεία, εκκλησίες και πινακοθήκες που και να θέλεις να μείνεις λίγο έξω δε μπορείς. Και δεν έφτανε που ήταν πολλά σε αριθμό, είχαν και χιλιάδες εκθέματα για να θαυμάσουμε, οπότε αφιερώναμε αρκετές ώρες στο καθένα. Μη σας ξεγελάει λοιπόν το μικρό της μέγεθος και νομίζετε πως θα τη γυρίσετε μέσα σε λίγες ώρες. Η υπόθεση κρύβει πολύ περπάτημα ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την τέχνη της ιταλικής Αναγέννησης.
Σε μια πόλη βέβαια όπου μεγαλούργησαν καλλιτέχνες όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μποτιτσέλι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Δάντης, και διέπρεψαν μεγάλοι επιστήμονες όπως ο Γαλιλαίος και ο Μακιαβέλι δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοπούμε για αυτό το ανοιχτό μουσείο τέχνης. Για τον μαρμάρινο καθεδρικό ναό (Duomo) με τον επιβλητικό τρούλο (Cupola), για την τεράστια γκαλερί Ufizzi, για την Accademia με το πιο όμορφο γλυπτό του κόσμου, για το Palazzo Vecchio με τα μυστικά περάσματα, το Palazzo Pitti με τους υπέροχους κήπους ή για την πολυφωτογραφημένη Ponte Vecchio; Σε όποια γειτονιά και αν περπατήσαμε, γνωστή ή άγνωστη, μαζεύαμε εικόνες μιας λαμπρής εποχής που άφησε το στίγμα της στην παγκόσμια ιστορία.
“Το σκηνικό μας είχε καθηλώσει”
Παρόλα αυτά υπάρχει ένα σημείο που το ξεχωρίσαμε λίιιγο παραπάνω. Δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε κτίριο, αλλά η τεράστια πλατεία Μichelangelo με την ομορφότερη θέα πόλης που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο! Σε αυτήν αφιερώσαμε ένα ολόκληρο απόγευμα, αφού το σκηνικό μας είχε καθηλώσει. Φανταστείτε λίγο.. Το ηλιοβασίλεμα να ζωγραφίζει τον ουρανό της Φλωρεντίας, από κάτω να απλώνονται ο ποταμός Άρνο, ο Duomo, η Ponte Vecchio, το Palazzo Vecchio, η Βασιλική του Τιμίου Σταυρού (Santa Croce) και χιλιάδες άλλα κτίρια να τυλίγονται με ένα χρυσοκίτρινο χρώμα! Το βλέμμα δε μπορούσε να ξεκολλήσει με τίποτα μέχρι που ένα “παράξενο” αίσθημα άρχισε να με κυριεύει! Νίκος: Πάλιιιιιιι πεινάς; Ελένη: Λίγο μη φανταστείς. Αλλά δε θα έλεγα όχι σε ένα φρέσκο ραβιόλι με πέστο ή σε ταλιατέλες καρμπονάρα ή.. Νίκος: Κατάλαβα..! Και ενώ συνέχιζα να αραδιάζω δεκάδες άλλα φαγητά είχαμε φτάσει ήδη στην άλλη πλευρά της Oltrarno!
“Η ανεπανάληπτη bistecca alla Fiorentina”
Δεν είναι μυστικό πως πάντα στα ταξίδια μας ψάχνουμε διαφορετικές γειτονιές, θέλοντας να ξεφύγουμε από τα τουριστικά τετριμμένα. Αυτό έγινε όταν επισκεφτήκαμε την άλλη πλευρά της Oltrarno. Εκεί ανακαλύψαμε μια αλλιώτικη Φλωρεντία, πιο απλή, πιο παραδοσιακή, τελείως αντίθετη με την τουριστική τρέλα που υπάρχει στο ιστορικό της κέντρο. Ήσυχη βέβαια δεν τη λες, ειδικά τα βράδια, αφού σ’ αυτή χτυπάει ο παλμός της διασκέδασης. Εκεί δοκιμάσαμε πιάτα της φλωρεντίνικης κουζίνας όπως η ανεπανάληπτη bistecca alla fiorentina, πάστα σε κάθε τους μορφή, τοπικές σούπες και φυσικά την λατρεμένη μας πίτσα. Τέλος σ’ αυτήν περάσαμε τις ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού παρέα με τους ντόπιους, λίγη μουσική και ένα δροσιστικό Aperol Spritz.
Εκτός από τις τοπικές σπεσιαλιτέ τιμήσαμε και τα περίφημα κρασιά της Τοσκάνης με τις υπέροχες φρουτώδεις γεύσεις, μιας που είχαμε εντρυφήσει στον τρόπο παραγωγής τους! Και μην ξεχάσω βέβαια τον καπουτσίνο που συνόδευε το καθημερινό μας πρωινό και το εσπρεσάκι ή το λιμοντσέλο που λειτουργούσαν ως χωνευτικά μετά από τόσο φαγοπότι. Το μόνο που δεν μας ενθουσίασε τόσο, κι ας ήμασταν στη γενέτειρά του, ήταν το gelato! Γεύσεις αδιάφορες, ποσότητες μικρές και ποιότητα που σε καμία περίπτωση δεν έφτανε αυτή του μυθικού Frigidarium στη Ρώμη. Όσο και αν φάγαμε πάντως με τόσο περπάτημα και τόσο σκαλί που ανεβήκαμε, γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη -3 κιλά! Γιούπι!!
“Mαγευτήκαμε από το ηλιοβασίλεμα στη Manarola”
Η προ τελευταία μέρα του ταξιδιού ξεκίνησε με μια εκδρομή-έκπληξη. Αυτή τη φορά αφήσαμε πίσω μας την Τοσκάνη και ρυθμίσαμε το GPS για την ακτή της Λιγουρίας και τα γνωστά Cinque Terre. Λίγη ώρα μετά βρισκόμασταν μέσα στο τρένο που θα μας μετέφερε για το υπόλοιπο της ημέρας στα μοναδικά ψαροχώρια της Ιταλικής Ριβιέρας. Για όποιον λατρεύει τις περιπατητικές διαδρομές τα πέντε χωριά συνδέονται μεταξύ τους και με μονοπάτια, τα οποία σε πολλά σημεία είναι αρκετά δύσκολα! Εμείς λόγο χρόνου δεν καταφέραμε να τα διασχίσουμε όλα, αλλά μια μικρή γεύση την πήραμε. Βουτήξαμε τα πόδια μας στη λευκή ακτή Monterosso, φάγαμε foccacia στο μικρό λιμάνι της Vernazza, μυρίσαμε τα ασπρόρουχα στα στενά της Corniglia, μαγευτήκαμε από το ηλιοβασίλεμα στη Manarola και δώσαμε όρκους αγάπης έξω από την κλειστή (δυστυχώς) Via del’ amore του Riomaggiore. Αν και όλα τα χωριά ήταν πλημμυρισμένα από τουρίστες, δε χάσαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε τα γραφικά σοκάκια τους, τις πολύχρωμες αυλές και τους καταπράσινους αμπελώνες. Και ενώ χαζεύαμε τα πολύχρωμα σπιτάκια που κρέμονταν από την απότομη Ιταλική Ριβιέρα ήρθε η φωνή του Νίκου για να χαλάσει το παραμύθι.. “Πάμε η κόκκινη πόλη μας περιμένει”!
“Aν δεν επισκεφτείς τη Μπολόνια δεν έχεις γνωρίσει την Ιταλία”
Η Μπολόνια μας περίμενε για να τελειώσουμε αυτό που είχαμε αρχίσει -κατά την άφιξή μας-… Να τη γνωρίσουμε! Μπορεί να αργήσαμε 6 μέρες αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει και η παροιμία. Το ξημέρωμα μας βρήκε στα κόκκινα, αφού αυτό είναι το χρώμα που κυριαρχεί στην πόλη! Μία πόλη όμορφη, ζωντανή και πολύ απλή, με έντονη τη φοιτητική ζωή που μπορείς να τη γνωρίσεις όποια εποχή κι αν την επισκεφτείς, αφού μπορείς να προστατευθείς κάτω από τις 40 χλμ. καμάρες της. Για φαγητό και διασκέδαση δεν χωράνε πολλά λόγια, μόνο μία λέξη.. Ατελείωτα! Η φοιτητοκρατούμενη Μπολόνια είναι αυτό που μας έλεγαν οι Ρωμαίοι και οι Φλωρεντινοί.. “όμορφες οι πόλεις μας, αλλά αν δεν επισκεφτείς τη Μπολόνια δεν έχεις γνωρίσει την Ιταλία”. Γι’ αυτόν τον λόγο η πόλη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία απόδραση από την Φλωρεντία, αλλά ως ένα μεμονωμένο ταξίδι που έχει να προσφέρει πολλά. Μπορεί να μην έχει διάσημες γκαλερί, εντυπωσιακές γέφυρες και περίφημα γλυπτά έχει όμως μια μοναδικότητα που πηγάζει από την κουζίνα, τα κτίρια, την έντονη ζωή και το γραφικό ιστορικό της κέντρο.
Με αυτές τις υπέροχες εικόνες έκλεισε ένα ακόμη ταξίδι μας. Παρότι νιώθαμε γεμάτοι είχαμε παράλληλα και μια στεναχώρια που εγκαταλείπαμε αυτές τις μοναδικές πόλεις και περιοχές της Ιταλίας. Σε κάθε μια ζήσαμε ξεχωριστές στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα. Η Φλωρεντία μας έβαλε για τα καλά στον κόσμο της Αναγέννησης, η επαρχία της Τοσκάνης μας ταξίδεψε στον δρόμο του κρασιού, η Πίζα πραγματοποίησε ένα μεγάλο μας όνειρο, οι Cinque Terre μας “διηγήθηκαν” ένα πολύχρωμο παραμύθι και η Μπολόνια μας έδειξε την αυθεντική ομορφιά της χώρας! Όσες λέξεις κι αν αφιερώσουμε δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε όλες μας τις εμπειρίες..! Αυτό που μπορούμε να υποσχεθούμε πάντως είναι πως το ταξίδι μας στη γη της Aναγέννησης δεν έχει τελειώσει ακόμη..!