Αποφασίσαμε να μην παρευρεθούμε στο ελληνικό, οικογενειακό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι (που όμοιό του δεν υπάρχει), για να περάσουμε τις πρώτες μας γιορτές στο εξωτερικό. Μετά από λίγο ιντερνετικό ψάξιμο καταλήξαμε στη Βουδαπέστη. Ο πρώτος μας γιορτινός προορισμός ήταν πλέον γεγονός και τα Χριστούγεννα δεν άργησαν να γίνουν η αγαπημένη μας ταξιδιωτική περίοδος. Τις γιορτές άλλωστε, που όλα είναι φωτισμένα/στολισμένα οι πόλεις έχουν μία ξεχωριστή ομορφιά. Έτσι και η Βουδαπέστη. Δεν ήταν βέβαια τόσο στολισμένη όσο περιμέναμε (εκτός από τις κεντρικές πλατείες) αλλά ήταν γραφική και φορούσε ένα απαλό άρωμα Χριστουγέννων. Τα κτίρια, οι άνθρωποι, οι μυρωδιές, τα φώτα και φυσικά ο Δούναβης σε συνδυασμό με το κρύο και το κλίμα των γιορτών μας γέμισαν με όμορφες σκέψεις και εικόνες που ήταν έτοιμες να μετατραπούν σε αξέχαστες αναμνήσεις.
“Η Βούδα ή η Πέστη;”
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η πτήση μας ήταν πολύ καλή, ενώ το αεροδρόμιο απέχει 20χλμ. από την πόλη. Από εκεί πήραμε ταξί, και με το απαραίτητο παζάρι πληρώσαμε 13€ για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. (Στη Θεσσαλονίκη για τη μισή απόσταση ζητάνε τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα!) Αφήσαμε τα μπαγάζια μας στο ξενοδοχείο και η περιπλάνηση δεν άργησε να ξεκινήσει. Για να μπούμε στο κλίμα των γιορτών δε χρειάστηκε τίποτα άλλο παρά μόνο λίγα λεπτά θείας λειτουργίας σε μια από τις εκκλησίες της Βουδαπέστης. Η μελωδική μουσική και η κατάνυξη που επικρατούσε στον ιερό χώρο της Pesti Ferences έμεινε στο μυαλό μας για το υπόλοιπο του ταξιδιού!
Η Βουδαπέστη είναι μία πόλη την οποία καταφέραμε να ανακαλύψουμε μέσα σε 4 μέρες, μετά από ατελείωτες ώρες περπατήματος και ποδηλατάδας! Τελικά δεν καταφέραμε να αποφασίσουμε ποιο κομμάτι της μας άρεσε περισσότερο. Η Βούδα ή η Πέστη; Το καθένα έχει τη δική του ομορφιά και “δύναμη”, ενώ γρήγορα καταλαβαίνει κανείς πως με τον ίδιο τρόπο που χωρίζονται από τον Δούναβη έτσι και αλληλοσυμπληρώνονται. Σε ένα συμφωνήσαμε πάντως. Παρά τα πολλά σημεία ενδιαφέροντος η Βουδαπέστη είναι μια πόλη, την οποία μπορείτε να γυρίσετε εύκολα μέσα σε 4-5 μέρες αν φυσικά οργανωθείτε καλά πριν το ταξίδι.
“Πάντως λίγο δεν ήπιαμε”
Αυτά που ξεχωρίσαμε είναι η διαδρομή μέσα από τα μονοπάτια και η θέα στο λόφο Γκέλερτ, η γέφυρα των Αλυσίδων, η θέα από το ξενοδοχείο Intercontinental, οι στολισμένες πλατείες και τα πολλά μικρά μαγαζάκια τύπου καντίνας. (Μιλάμε πάντα για την περίοδο των Χριστουγέννων). Νομίζουμε ότι τα μαγαζάκια αυτά ήταν η πιο γιορτινή νότα της πόλης αλλά και η χαρά του Νίκου. Τόσα λουκάνικα δεν έχουμε φάει στη ζωή μας. Όσο για το κρασί, το λεγόμενο gluhwein, μπορούσαμε κάλλιστα να κρατάμε ένα σε κάθε χέρι, όλη τη μέρα! Θέλετε λίγο το κρύο, λίγο η ατμόσφαιρα, λίγο ότι είναι πεντανόστιμο.. Πάντως λίγο δεν ήπιαμε!
? Διάβασε ακόμη
ΕΝ story Θεσσαλονίκη: Μια πόλη γλυκιά.. σαν Μπουγάτσα!
Εκτός από τα περίπτερα γρήγορου φαγητού ξετρυπώσαμε και πολύ καλά εστιατόρια, όπου γευτήκαμε την πλούσια σε γεύση Ουγγρική κουζίνα. Βέβαια να σας ενημερώσουμε ότι την παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων οι καντίνες είναι κλειστές και στα εστιατόρια είναι πολύ δύσκολο να βρείτε τραπέζι, εκτός και αν έχετε κάνει κράτηση. Έτσι την πατήσαμε κι εμείς και το Ελενάκι έμεινε με την κοιλίτσα να γουργουρίζει και να αναπολεί τη γεμιστή γαλοπούλα της μανούλας! Το καλό μας ξενοδοχείο όμως δεν μας άφησε έτσι! Με τη βοήθειά τους κλείσαμε τραπέζι και περάσαμε ένα ρομαντικό βράδυ στο εστιατόριο Citadella! Η βραδιά δε θα μπορούσε να κυλήσει καλύτερα από τον συνδυασμό παραδοσιακών φαγητών με την καλύτερη θέα της πόλης. Αν μπορούσαμε θα ήμασταν ακόμη εκεί!
Ένας ακόμη παράγοντας που συνέβαλε για να γίνει το πρώτο μας ταξίδι μαγευτικό ήταν ο καιρός. Ω ναι! Ένας γιορτινός καιρός. Είχε κρύο, από -2 έως 5 βαθμούς, αλλά εγώ ένιωθα πως είχε -10, καθώς είμαι ολίγον κρυουλιάρα. Ο Νίκος πάλι παραπονιόταν μόνο κάθε φορά που ήθελα να βγάλουμε φωτογραφίες γιατί έπρεπε να βγάλει τα γάντια και τα δάχτυλά του πάγωναν. Σε κάθε ταξίδι βγάζουμε πάνω από 2.000 φωτογραφίες εκ των οποίων στις 1.000 είμαι εγώ το μονδέλο, στις 850 τοπία και αξιοθέατα και στις υπόλοιπες 150 ο Νίκος (με τις σκοτεινές φτάνουμε τις 100)! Οπότε καταλαβαίνετε γιατί διαμαρτύρεται κάθε φορά. Το μαγικό λοιπόν του ταξιδιού ήταν πως εκεί που τριγυρνούσαμε, τσουπ από δω τσουπ από κει άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες χιονιού, που όλο και πύκνωναν και στο τέλος δεν άργησε να σκεπάσουν όλη την πόλη. Και εκεί είπαμε χαλάλι και οι θερμαντικές και οι διπλές καλτσούλες και οι τρεις στρώσεις ρούχων! Τα λατρεύω τα χιονισμένα Χριστούγεννα! Ναι ναι και ο Νίκος (με σκουντάει).
“Ένα κομμάτι μας έμεινε εκεί”
Η Βουδαπέστη είναι ένας low budget προορισμός από άποψη διαμονής, φαγητού και εισιτηρίων. Οι άνθρωποι είναι φιλικοί, ευγενικοί και, παρόλο που δεν ξέρουν όλοι αγγλικά είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, με κάθε τρόπο. Αξιοσημείωτη ήταν και η οδική τους παιδεία, την οποία δεν έχουμε συναντήσει ούτε στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Για να φανταστείτε για τι πράγμα μιλάμε, σε κάθε διάβαση έβλεπαν να πλησιάζουμε (και όχι να την παράμε) και σταματούσαν για να περάσουμε. Καθημερινά τέτοια φαινόμενα συναντάμε και στη Θεσσαλονίκη μόνο που εδώ όταν έχει διάβαση και μας δουν να πλησιάζουμε μπερδεύονται λίγο και αντί για φρένο πατάνε το γκάζι! (Την αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη αλλά έχει τα θεματάκια της! Αμέσως να μας φωνάξετε.)
Η πόλη προσφέρει πλήθος επιλογών για τη μετακίνηση. Τραμ, λεωφορεία, ταξί, μετρό (το οποίο ανακαλύψαμε την τελευταία μέρα, δε πειράζει μια άλλη φορά) και ποδήλατο. Εμείς προτιμήσαμε το ποδηλατάκι και έτσι μπορούσαμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε, από όποια περιοχή θέλαμε, χωρίς να μας δεσμεύει κανείς. Έχουν και τις κατάλληλες υποδομές οι άνθρωποι.
Στην ερώτηση για τον αν θα ξαναπηγαίναμε, η απάντηση θα ήταν σίγουρα ναι. Μπορεί μια άλλη εποχή ή πάλι Χριστούγεννα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα κομμάτι μας έμεινε εκεί, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε ταξίδι. Και ποιος ξέρει ίσως κάποια στιγμή ανακαλύψουμε και άλλες πτυχές της πρωτεύουσας των Μαγυάρων.
? Διάβασε ακόμη