Μοναδικός προορισμός, Παράδεισος, Αγαπημένα, Λατρεμένα, Υπέροχα και Μαγευτικά είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που γράψατε, κάτω από τις φωτογραφίες μας, για τα Χανιά. Εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε και να συμπληρώσουμε πως για μας είναι μια από τις 3 ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμασταν τα Χανιά. Ο Νίκος σπούδασε στο Ηράκλειο, οπότε πηγαινοερχόταν συχνά, ενώ εγώ πέρασα ένα απόγευμα της πενθήμερης εκδρομής με το σχολείο. Όπως καταλαβαίνετε είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, οπότε ένα φρεσκάρισμα μνήμης το χρειαζόμασταν. Σχεδόν ένα μήνα πριν την αναχώρηση αρχίσαμε να ψάχνουμε πληροφορίες για τον καλοκαιρινό προορισμό μας, ρωτώντας φίλους και διαβάζοντας μερικά από τα αμέτρητα άρθρα που έχουν γραφτεί γι’ αυτήν την πόλη. Αναρωτιόμασταν αν είναι όντως τόσο όμορφα όσο τα περιγράφουν, αν υπάρχει κάποια δόση υπερβολής και αν τελικά θα μας φτάσουν οι 7 μέρες για να γυρίσουμε και να γνωρίσουμε τον τόπο.
“…Έκρυβε πολλές εκπλήξεις”
Όλα τα ερωτήματα όμως μας λύθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατήσαμε χανιώτικο έδαφος. Ύστερα από μια ήρεμη πτήση, μας περίμενε ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, με ζεστά ροζ-μοβ-πορτοκαλί χρώματα, που τύλιγε την πόλη πριν τη βυθίσει στο σκοτάδι. Τι πιο όμορφο καλωσόρισμα από αυτό; Ίσως δυο τρία ποτηράκια ρακή για ένα καλό ύπνο προτού ξεκινήσει η καλοκαιρινή μας περιπέτεια, η οποία παρεμπιπτόντως έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε πρώτα τα χωριά των Χανίων, για να έχουμε όλο τον χρόνο να απολαύσουμε την πόλη προς το τέλους του ταξιδιού. Από νωρίς το πρωί, για να αποφύγουμε την κίνηση, βάζαμε μπρος το κόκκινο αυτοκινητάκι μας και ξεχυνόμασταν σε βουνά, λίμνες, παράλιες, χωριά και φαράγγια.
Πρώτος προορισμός μας ήταν η περιοχή του Αποκόρωνα, στην οποία ζήσαμε μερικές από τις πιο συναρπαστικές στιγμές του ταξιδιού. Ο Νίκος πάλεψε με τα κύματα στη βραχώδη παραλία του Ομπρός γιαλού, πάτησε και δυο τρεις αχινούς μέχρι να βρει στεριά, εγώ προσπαθούσα να ξεφύγω από κάτι χέλια στη λίμνη Κουρνά και από ένα σμήνος κουνουπιών στα Ντουλιανά, ενώ γλιτώσαμε παρά τρίχα από έναν τρελό κρητικό οδηγό στο Παλαιλώνι. (Εδώ να ζητήσουμε συγνώμη από τις μανούλες μας για τα καρδιακά που τους προκαλέσαμε.) Και αφού τραγουδήσαμε με ανακούφιση “Και είμαστε ακόμα ζωντανοί..” τσουγκρίζοντας αλλά 2 ποτηράκια ρακή (ήδη είχαμε χάσει το μέτρημα), τριγυρίσαμε στα γραφικά χωριά του και δοκιμάσαμε τις πρώτες χανιώτικες λιχουδιές (βλ. παρακάτω).
“Οι περιπέτειες σαφώς δε μας έλειψαν”
Αφού πήραμε μια μικρή γεύση από τα χανιώτικα χωριά, το πρόγραμμα είχε βουτιές σε γνωστές και μη, σε προσβάσιμες και δυσπρόσιτες, σε ζεστές και κρύες, σε αμμώδεις αλλά και βραχώδεις παράλιες του νομού. Στο μαγευτικό Ελαφονήσι με τη ροζ άμμο, στον εξωτικό Μπάλο, στο ναυάγιο της Γραμβούσας, στους κολπίσκους της Παλαιοχώρας και στα Σεϊτάν Λιμάνια, απολαύσαμε τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, που όμοιά τους δεν έχουμε ξαναδεί. Ξέρουμε σαν την Χαλκιδική δεν έχει, αλλά πιστέψτε μας μια βουτιά αρκεί για να σας αλλάξει γνώμη. Οι περιπέτειες σαφώς δε μας έλειψαν καθώς ανεμοδαρθήκαμε από τα 6 μποφόρ στο δυτικό κρητικό, φάγαμε μπόλικη άμμο, χτυπήσαμε σε κανένα δυο βράχια, ενώ μια μέδουσα αγάπησε τόσο τον Νίκο που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω του. Και τι κάναμε για να ξεχάσουμε τον πόνο μας; Πίναμε ρακή.. Μα πού το καταλάβατε;!
Η εμπειρία βέβαια που ζήσαμε στις Μένιες, όπου για πρώτη φορά γνωρίσαμε τον βυθό της θάλασσας, δε ξεχνιέται ούτε με δέκα νταμιτζάνες. Η κατάδυση στα 12 μέτρα (αρκετό βάθος αν σκεφτείτε πως με το ζόρι φτάνω το 1,50 για να πατάω) μας χάρισε μοναδικές εικόνες και αναμνήσεις. Ξεχωριστή όμως ήταν και η περιήγησή μας στο φαράγγι των Τοπολίων, όπου εγώ έτρεχα να κρυφτώ από τα αγριοκάτσικα ενώ ο Νίκος είχε σκάσει στα γέλια. (Πήρε την εκδίκησή του για τη μέδουσα, να πάρει). Και εκεί που νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα, τα Φαλάσαρνα μας αποχαιρέτησαν με ένα από τα πιο εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα της Ελλάδας. Με λίγα λόγια ο νομός Χανίων αποτελεί ολόκληρος μια απολαυστική απόδραση για όλα τα γούστα και το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα θέλετε να φύγετε. Εμείς πάντως λίγες μερούλες παραπάνω τις χρειαζόμασταν.
Ακόμη όμως και αν δε βγείτε πέρα από την πόλη των Χανιών μη νομίζετε πως θα σας φτάσει ένα διήμερο. Μπορεί να είναι μικρή και όλα να βρίσκονται σε κοντινές αποστάσεις, ωστόσο η ιστορία της έχει να σας δώσει πολλά. Το Ενετικό λιμάνι με τον περίφημο αιγυπτιακό φάρο, το οθωμανικό Γιαλί τζαμί, η πλατεία Σπλάντζιας, η Δημοτική αγορά, οι κήποι και οι αριστοκρατικές συνοικίες είναι μόνο μερικά από τα αξιοθέατα, τα οποία θα συναντήσετε στη βόλτα σας. Εκείνη όμως που θα σας αιχμαλωτίσει και θα σας κρατήσει για πάντα εκεί είναι η ατμοσφαιρική διαδρομή στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Όσες ώρες και αν τα γυρνούσαμε, οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, με κόσμο ή χωρίς, δε τα χορταίναμε με τίποτα. Δρομάκια στενά, αδιέξοδα, με σκάλες, γεμάτα από φουσκωμένες βουκαμβίλιες και κάθε λογής λουλούδια, μας οδηγούσαν σε γειτονιές και σπίτια βγαλμένα από άλλη εποχή. Πιο ήρεμη, πιο αθώα, πιο όμορφη, πιο μυστηριώδη.. Εννοείται βέβαια πως σε κάθε γωνία έβγαζα και την ανάλογη φωτογραφία.. όχι για μένα.. για το φουκαριάρικο το instagram.
“Όποιος χορεύει και γλεντά και τη ρακή την πίνει, μήτε γιατρούς χρειάζεται μήτε και ασπιρίνη..”
Και τι χρειαζόμασταν μετά από τόσο περπάτημα; Ρακή! (Έχετε πιάσει το νόημα βλέπω.) Αν και η ρακή πίνεται και σκέτη, η κρητική κουζίνα διαθέτει πολλά καλούδια για να μην την πιείτε ξεροσφύρι. Βέβαια αν δεν τη σηκώνετε, προτιμήστε ένα από τα πολλά εύγευστα κρητικά κρασιά, για να συνοδεύσετε το γεύμα σας. Στα Χανιά θα βρείτε ταβερνάκια, ρακάδικα ακόμη και γκουρμέ εστιατόρια στα οποία μπορείτε να γευτείτε παραδοσιακά πιάτα. Εκεί όμως που θα γευτείτε τα πιο ποιοτικά και νόστιμα είναι στα γύρω χωριά, καθώς χρησιμοποιούνται φρέσκα λαχανικά και φρούτα από κήπους, ντόπια κρέατα και λάδι από κρητικές ελιές. Στα Τοπόλια φάγαμε τσιγαριαστό, στους Αρμένους χοιρινή μπριζόλα, στα Φαλασάρνα σπιτική στάκα, στην Παλαιοχώρα χοχλιούς μπουμπουριστούς και στο Γαβαλοχώρι κολοκυθοανθούς γεμιστούς. Και επειδή μιλάμε για κρητικό τραπέζι, πάντα τρώγαμε μαζί ντάκο με πυχτόγαλο χανίων, σφακιανή πίτα, μαραθόπιτα, γαμοπίλαφο ή απάκι. Τέλος, δε γινόταν να φύγουμε από την πόλη αν δε μαθαίναμε να φτιάχνουμε σπιτικά χορτοκαλίτσουνα, στιφάδο λαχανικών και χανιώτικη σαλάτα. Και πώς θα γινόταν αυτό; Φυσικά μέσα από ένα μάθημα κρητικής κουζίνας… από τα χέρια ενός ντόπιου σεφ.
Οι Χανιώτες, έκτος από νόστιμες συνταγές, μας έμαθαν για τα καλά τι σημαίνει φιλοξενία. Καταρχάς δε συναντήσαμε μαγαζί στο οποίο να μη μας κεράσουν ρακή, άλλοτε με φρούτα και άλλοτε με γλυκό. Και σαν να μην είχαμε σκάσει ήδη από το πολύ φαΐ μας έδιναν μαζί και κάτι για το δρόμο. Πολλοί από αυτούς δεν δίστασαν να μας βάλουν στα σπίτια τους, να μας διηγηθούν ιστορίες του τόπου τους και να μοιραστούν τα βιώματά τους. Κάθε μέρα καταφέρναμε να είμαστε καλεσμένοι σε διάφορα πανηγύρια και γιορτές, για ξέφρενο γλέντι μέχρι πρωίας. Ξέρετε σ’ αυτά που δεν μπορείς να φύγεις αν δεν πιεις το Βόσπορο, αν δε χορέψεις με ένα βρακοφόρο, αν δεν πεις μια μαντινάδα και δε ρίξεις μια μπαλοθιά.. σε καμιά πινακίδα! Απλά, λιτά και καθημερινά πράματα.
Μακάρι να μπορούσαμε να βάλουμε στην καθημερινότητά μας άλλες τόσες κρητικές στιγμές, όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και για εμάς τα ωραία τελείωσαν μετά από 7 γεμάτες μέρες. Είχε φτάσει η ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας και να αφήσουμε πίσω τα πανέμορφα Χανιά. Αν και ο έρωτας που αναπτύχθηκε με την πόλη ήταν καλοκαιρινός, είμαστε σίγουροι πως θα κρατήσει για πάντα… Η ιστορία φυσικά δεν θα μπορούσε να κλείσει με διαφορετικό τρόπο από μία Μαντινάδα: